آنکه بیافرید انسان را تا بیازمایدش به راستی‌ها و کژی‌ها، به ترسها و گرسنگی‌ها و نقصان در مالها و جانها. و گزر ایام را پدید آورد تا مردمان خویشتن خویش به میدان عمل درآورند یا به اصلاح و عمران و رشد و تعالی روی آورند یا به سوی اِهلاک حرث و نسل.
در این گردونه روزهای روزگاران نیز چنیند. از شکوفه و طراوت و سرسبزی بیاغازند و به ثمردهی و سپس خزان می‌گرایند. ما آدمیان نیز نظاره‌گر این دگرگونی و تکرار هستیم و پیوسته امیدوار به او تا بهروزی و پیروزی نصیبمان گرداند. ملت رنج دیده اما سربلند ایران نیز از این قاعده مستثنی نیست. برهه‌یی از این یوم عظیم را، به معنای یوماً او بَعضِ یومٍ می‌زید و همواره طالب نیکبختی است و پیوسته، علیرغم ناکامی‌ها و خسرانها، می‌کوشیده است تا طعم سعادت را بچشد، هرچند اندک، هم به مقدار و هم به طول زمان. درهرحال، با عنایت به شرایطی که در آن قرار داریم، گفتن تبریک سال نو، بسیار پرمعنی است. گویا به حلول مصائبی بیشتر، تبریک و خوش آمد می‌گوییم و به دوام آنها بشارت می‌دهیم. کمتر کشوری از مسلمانها هست که دچار آتش‌باری و خون‌ریزی نباشد و جانهای گرانبهایی را هرلحظه از دست ندهد. باید در دعاء سال نو، از آستان ربوبی طلب کنیم که برما مسلمانها عقلی بیش از این عطاء فرماید، تا به جای صرف سرمایه‌های مادی و معنوی‌مان در راه تخریب بلاد و اِهلاک نفوسمان، در مسیر تعالی بخشیدن به معاد و معاشمان هزینه کنیم تا عرض تبریکمان به صحت گراید. سالی که گزشت ره‌آورد چندانی برای ملت ایران و انبوه مسلمانان نداشت، از آستان ربوبی مسألت داریم، مبارکی را در خردمان جای دهد، تا هرآنچه در اطراف و پیش‌رو داریم به افزونی و میمنت و برکت جان تازه گیرد و نیک بختی را نیز میسر گرداند.
آمین یا رب العالمین
سید علی اصغر غروی
